Het meest empathische uit het leven kan de weerhouding niet uitsluiten.

Onze ogen staarden elkaar aan, in dit geval van nood moest het. Een concentratie-centrale is belangrijk zeiden ze bij de oefeningen en nu moest het gaan gebeuren. De intensiteit van mijn ogen zagen er geloken uit en het gezicht zweette zich rot, daar mochten ze mij wel voor waarschuwen, dacht ik. Ik werd onderworpen door pijniging van pijn en lijden. De afgelopen dagen vielen in het geniep, alsof de as nog moest herrezen worden en de vermenigvuldiging nog verrekend.

“Schat je kunt het, gewoon door blijven ademen.” schreeuwde Vincent. “Dan gaat het over, echt waar.”

“Nu niet Vinnie, ik ben niet de krant aan het lezen, dit is geen oefening meer, oeh voel een stomp.” kreunde ik. “Hou me vast, loop niet weg, oeh.” kreunde ik nogmaals.

Ik kneep Vinnie’s hand fijn, het smelten van de genade verbrak de vloek van het leven.

“Zuster wat is er met mijn vrouw aan de hand” vroeg Vincent. “Vertelt u me iets alsjeblieft, schat zeg eens wat. Waarom gaan haar ogen niet open zuster.” brulde Vincent.

“Ik moet u vriendelijk verzoeken op de gang te wachten, Meneer Eduards.” antwoordde de zuster. “We moeten uw vrouw onderzoeken, nu.”

“Komt het wel allemaal goed zuster?” reageerde Vincent brokkig. “Wanneer mag ik bij haar?” riep hij vanuit de hal.

“Meneer, ik moet de deur dichtdoen. U zult geduld moeten hebben.” zei de zuster gemeend. “Ik kan niets met zekerheid vaststellen op het moment. Ik moet terug naar uw vrouw.”

De wijdbefaamde deur viel in het slot en de uren verstreken zich in verzet, dat lag verankert.

“Uw vrouw is overleden meneer. Het spijt me u dit te moeten zeggen.”

Vincent bonkte zijn hoofd tegen de muur en startte een gevecht met het meubilair, niets mocht baten. Het levend wezen dat verscheen was het enige, dat over was van het gevecht. Niets mocht baten.

“Kalm maar”, zei zuster Mabel. “In ieder geval heeft u het kleine wonder nog.”