Liefde en haat zijn niet blind, maar worden verblind door het vuur dat zij zelf meedragen. Friedrich Nietzsche

Zijn hand had hij, met de vuist gebald, op de bar gelegd. Het meisje had de hare eroverheen gevouwen. Ze glimlachte, maar dat zag hij niet: hij keek naar de deur van het café.

Ze zei wat tegen hem en hij reageerde wel, maar het leek zo, op een afstand, eerder een plichtmatige beleefdheid dan een buitengewone behoefte. Àls zij het al door had (en waarom niet – ze zat nog dichterbij dan ik) liet ze niks blijken. Ze bleef gewoon glimlachen en praten alsof hij gewoon terugsprak en -straalde.

De ogen van de jongen lichtten pas echt op toen de deur eindelijk openging en de langgehoopte gasten binnenliet: drie andere jongens die bij de intrede al zwaaiden. Hij groette terug met de hand op de toog, waarbij de arm van het meisje naar beneden gleed.

Het viertal omhelsde elkaar. De jongens lachten en spraken breeduit.

Het meisje glimlachte dapper door.