Cultuur is geen kussen, cultuur is een kei die je in het water gooit (oh, hoe mooi en hoe vluchtig de spetters en kringen!). Geert van Istendael (1947)

Toen ze ’t genoeg vond stond ze op.

“Ik geloof dat ik je ’n zoen ga geven.” zei Mieke. “Ik heb je veel meer verteld dan ik van plan was.” Waarna ze deed wat ze had aangekondigd.

Niet zo lang d’rvoor had ik d’r uitgenodigd om plaats te nemen in de schommelstoel voor ’t raam, in ’t licht van ’n hete schijnwerper, om ’n video-interview af te nemen. Dat ’n echt gesprek werd. Tot aan de zoen.

“Ze is vluchtig.” noemde d’r dochter haar. “Ze laat zich niet snel vangen.”

[Toen ik begreep ’n zonnestraal te hebben vastgehouden, gloeide m’n wang.]