Het regent en ik hoop dat de druppels de misstappen wegwassen en de miserie en dat de zomer gaat breken, die als een karaf eek op de zinloos gedekte want onopgediende tafel was gezet.

Ik voel me een verloren gast, ongenood, ongewenst. Wachtend op het moment dat ontdekt wordt dat ik hier niet hoor, maar ergens anders, waar wel gegeten en gedronken kan worden, waar de anderen lachen met elkaar en in de zon.

Een eeuwigheid geleden speelde ik een spel met – het zal geen toeval zijn geweest – louter kunstenaars. De regels bepaalden dat er een waarheid moest worden verteld: op zich al een hele opgave voor artiesten.

Waar het op neerkwam was dat geen van ons zich thuis bleek te hebben gevoeld in het gezin waar men vandaan kwam. We besloten uiteindelijk dat ontheemd-zijn de vereiste is voor alle goede kunst.

Zo beschouwd moet de toekomst wel prachtig zijn.