Het was weer een cultureel hoogstaand dagje, gisteren.

Na een bezoek aan het Mauritshuis togen we naar Escher in het Paleis. We waren d’r als es eerder geweest, maar toen niet doorgedrongen tot de hoogste verdiepingen. Ditmaal wel, waar we constateerden dat er een bijzondere inhoud aan het begrip ‘Vrijwilligerswerk’ werd gegeven.

Zo liep ik, nietsvermoedend, een decor binnen van een kamer waarin de verhoudingen en het perspectief met opzet waren verstoord. Op een monitor kon ik de vervreemdende werking ervan zien. Ernaast was een rode knop geplaatst, met daarbij het opschrift dat ik daar op moest drukken om een foto van mezelf te maken.

Toen ik de knop naderde schoot een dame voor me langs.

-„Afblijven!” snauwde ze me toe. Ik deinsde terug.
-„Maar ik wilde…” begon ik. Ze viel me in de rede.

-„Daar mag alleen ik aan komen!” siste ze. Ik knikte en liep bedremmeld van het toneel af. De dame zou me even later volgen, zo bleek.

Even verderop stonden stoelen, waarop je plaats kon nemen. Door middel van een speciale helm konden we een virtuele reis maken door de wereld van Escher. Ik wilde de helm opzetten.

-„Afblijven!” hoorde ik een bekende stem. Voor ik wat kon zeggen had de kenau de helm in haar handen en plaatste die op mijn hoofd.
-„Auw!” zei ik. Ze reageerde niet, maar trok het riempje van de helm extra strak aan.

De anderen hadden een hele speciale belevenis van deze virtuele reis. Brrrr en Edwin waren er zelfs misselijk van geworden. Gelukkig had ik alleen hoofdwonden.

[‘Wij zijn vrijwilligers en doen het voor ons plezier’ stond ergens op een bordje te lezen. Dat maakt je bang.]