De charme van het leven is dat definitieve standpunten soms de neiging vertonen te smelten als sneeuw voor de zon. Elia Kazan (1909-2003)

Terloops, tijdens ’t ochtendgesprek aan mijn bureau, ontdekte ik dat collega M precies ’n jaar voor me uit liep, toen hij ’t over z’n lagere schooltijd had en namen noemde die ik herkende als de grotere broers en zussen van mijn klasgenoten. Met ’n zacht rukje werd ik teruggetrokken naar de tijd die smartlappen zo kernachtig omschrijven als Toen. We hadden geeneens in de gaten dat ’t ijs en de sneeuw aan de schoenen van M tot enkele plasjes water smolt.

“’t Leven was nog overzichtelijk in die tijd.” was de onontkoombare slotsom van de reminiscentie. Ik voelde me d’r geeneens ’n ouwe zak bij.

[Tot ik de vloer had gedweild en weer wilde opstaan.]