Dit is wat er over is gebleven van (een deel van) de rijsttafel, gisteren. Ja, we waren weer uitgenodigd.

Onze buren B en S zijn sinds korte tijd onze overburen. Ze hebben hun huis verkocht en zijn kleiner gaan wonen, omdat ze een groot deel van het jaar met hun camper Zuid-Europa doortrekken. Wat moet je dan met een grote tuin?

Toen we hier kwamen wonen ontwikkelde zich al snel een soort van traditie, tussen ons en B en S. Om de beurt namen we mekaar uit eten bij de nabijgelegen Chinees. Toen ze allebei met werken waren gestopt kwam daar een beetje de klad in, want, tja, ze moesten erop uit.

Nu zijn ze net terug uit Frankrijk en voordat ze binnenkort naar Portugal vertrekken moesten we nog een maaltijd inhalen. Ik had het al helemaal uitgetekend: ik zou me tegoed doen aan de geweldige tipan zeetong – dat was alweer te lang geleden. Maar toen kwam TV Gelderland ertussen.

Na ons formidabele optreden, gisteren, keken we – kort voor we met B en S hadden afgesproken – nog even naar een ander programma van de regionale omroep, De Geschiedenisbus. Het ging dit keer over de tweede generatie Indo’s in Gelderland. Uitvoerig werd stilgestaan bij de Indonesische keuken. Iets tè uitvoerig. Het water liep me in de mond.

Bij het Sonsbeek Paviljoen aangekomen was er niets meer over van mijn tipan-plan. Verscheurd door verschillende verlangens gleed mijn blik over de menukaart. Ik wilde eigenlijk alles.

Het werd 171. Dat is een rijsttafel met babi pangang, koe li yoek, saté ajam en dadar djamoer.

[Het is tè lang geleden, besloot ik, dat ik zelf Indonesisch heb gemaakt. Ik ga binnenkort weer beginnen. Ik moet nog wel trasi hebben. En koenjit en ketoembar. En asem.]