 |
|
Belangrijk is dat ik niet aan lezers denk, schreef A.L. Snijders. Dat wil ik dus ook nog es ’n keertje — dat wil zeggen, dat schrijf ik nu wel, maar jullie zitten gewoon in m’n achterhoofd. Daar krijg ik jullie niet uit. Maar goed: ik probeer niet aan jullie te denken.
Aan alles komt ’n eind — daar wilde ik eigenlijk mee beginnen. Om dan te vertellen dat de rouw die volgt op ’n afscheid heel inspirerend kan werken. Creatie uit desperatie, zeg maar.
En dat jullie je dan gaan afvragen of ik daar nou iets persoonlijks mee bedoel.
Verdorie. Heb ik toch weer aan jullie gedacht.
[Trouwens: surrogaatzoon Willemwiebe heeft er één van z’n mooiste liedjes ooit over geschreven. Kijk en luister.]
Het is maar goed dat ik altijd nog even kijk naar wat er de afgelopen periode allemaal verschenen is. Deze parel had ik niet willen missen, sterker nog, ik heb hem zelfs ‘geleend’
{Mowl: hoezo — ‘niet toonvast’? Gevoelig, noem ik dat.}
Is de raket nu echt naar de maan?
{Mowl: nee hoor. Die staat gewoon nog op ’t vitrinekastje.}
Maar wat wil je nu zeggen. Ga je er ook mee ophouden?
{Mowl: wil je dat dan?}
Geenszins.
{Mowl: nou, dan ga ik gewoon door.}
Mooi! De meisjes zullen voor hem vallen als peppels in de storm…
{Mowl: daar vrees ik niet voor.}