Het was me dodelijk maar dierbaar droef, toen een meisje – bijna een vrouw, weliswaar, maar te jong, meende ik, om te onthullen wat er werkelijk aan me schortte – me vroeg wat er loos was. Voor haar scheen ik het licht op één van mijn krochten.

‘De componist is dood,’ zei ik. Het klonk, zelfs voor mijn doen, tamelijk lomp en plompverloren, dus ik haastte me de getrokken spanning te verlossen. ‘Maar jij kent hem toch niet,’ stelde ik, uitgaande van haar jeugd. ‘Hij was al oud,’ zei ik, ‘al vierennegentig.’

Dat laatste had ze niet gehoord.

‘Dood?’ herhaalde ze. Ze was geschrokken – dat kon ik zien. ‘Maar, ik heb net nog naar hem geluisterd.’ En er rolde een lijst van zijn meest bekende hits uit haar mond. Het raakte me.

‘Jeetje,’ slikte ik, waarna de woorden wel verloren leken.

Het meisje schudde.

‘Soms hoef je niks te zeggen,’ zei ze.