Ik moest aan het sterven zijn – zoals ik mijn leven scande, van geboorte tot aan nu, en dan de vaart waarmee dat gebeurde: dat moest wel zijn alsof ik doodging.

Maar dat was het niet, natuurlijk, anders had ik dit niet kunnen schrijven. En als het dan geen overlijden was, dan moest het haast toch wel verwarring zijn, waarmee ik de archieven van mijn dagen afzocht, verhopend dat ik een aanleiding kon bedenken voor dat wat zij had gezegd.

We hadden het over mensen gehad, zij en ik, die vandaag aan de dag steeds vaker geestelijk bekneld raken.

‘Daar hoef ik met jou niet bang voor te zijn,’ zei ze, waarna ik van mijn stuk belandde. Ze herhaalde het. ‘Toch?’ zei ze, ‘Jij bent zo stabiel.’

Ik had geen idee waar dat vandaan kwam en vandaar dus die speurtocht door mijn vroeger.

‘Ik zal het mijn psycholoog vertellen,’ zei ik.