‘Alles is gesloopt – het is één grote ruïne. Onvoorstelbaar dat daar over een paar weken een nieuwe keuken moet staan.’

De man hield zijn hoofd scheef, alsof hij wilde beklemtonen dat hij de hele verbouwing nauwlettend in de smiezen hield. De drie anderen bekeken hem met een mengeling van verveling en geforceerde interesse.

‘Tja,’ zei de andere man met een voorzichtig hoorbare optie om er meer op te laten volgen, waar hij bij nader inzien toch vanaf zag, misschien door de verwachtingen waarmee men hem bekeek.

‘Het moet eerst slechter worden voordat het beter wordt,’ gemeenplaatste de vrouw aan zijn zijde vlak, terwijl ze tersluiks de schilderijen aan de wanden van de kleine museumruimte bezag. Vanzelf volgden de anderen haar blik. Iemand zuchtte.

‘Zullen we verder gaan?’ zei een ander na een wijl, ‘Het is hier best benauwd.’

Nietszeggend verlieten ze het zaaltje, dat ineens veel meer lucht leek gekregen.