Buik

’t Is goed in ’t eigen hert te kijken
nog even voor het slapen gaan
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan.
Alice Nahon

Ik kreeg een melding van het ziekenhuis. Dat ik mijn afspraak niet vergat. Ze gingen mijn tanden doen. Reconstrueren, eigenlijk. Ik kon me er geen beeld bij vormen – misschien had ik er toch naar moeten vragen. Nu sloeg mijn fantasie op hol en dat merkte ik aan mijn buik. Alles slaat uiteindelijk op mijn buik.

Er kwam nog een bericht. Er kwamen er twee, eigenlijk. De eerste van I., die opgenomen was na de weerslag van een zware operatie. De tweede van E., die wachtte op een zeker zo ingrijpende behandeling. In beide gevallen ging het om levensbedreigende aandoeningen. In beide gevallen betrof het sterke vrouwen die voor de duvel niet bang waren en niet van plan er het bijltje bij neer te gooien.

Intussen moest ik mijn afspraak bevestigen. Ik klikte op akkoord en zei mijn buik zich koest te houden. Hij moest zich gewoon niet aanstellen, vond ik.

Standaard