Sommige mensen hebben, evenals vleermuizen of uilen, betere ogen voor de duisternis dan voor het licht. Charles Dickens

Ik merkte dat ik niet meer luisterde naar wat de vrouw me vertelde. In plaats daarvan hoorde ik alleen het klapperen van haar loszittende gebit.

Met enige inspanning probeerde ik me weer op het gesprek te concentreren. Maar het getik bij elke beweging van haar kaken maakte mijn poging vruchteloos. Ik knipperde met mijn ogen, alsof ik daardoor mezelf weer bij de les kon trekken. Pas toen de vrouw even zweeg kwam ik terug bij haar.

“Wat heerlijk om eens uitgebreid mijn verhaal te hebben kunnen doen.” zei de vrouw. Ik glimlachte vriendelijk. Ik had geen idee wat ze me had verteld.

“Daar ben ik voor.” antwoordde ik.

[‘Ik ben nog beter dan ik al dacht.’ dacht ik toen ze zichtbaar tevreden afscheid nam met een warme handdruk.]