Hij keek naar buiten.

“Ik wil weer dansen,” zei hij zacht. Het kwam onaangekondigd, maar niet onverwacht. Nu de te vroege lente de te koude winter had overwonnen – of tenminste, zo leek het tot nu toe – groeide met de stijgende temperaturen het verlangen naar vrijheid in alle vormen.

Voor hem was dat dansen. Hij liet het meteen zien.

Er was geen muziek, maar dat was ook niet nodig, want de noten klonken overal – het was het leven zelf, zo kreeg ik de indruk, dat de maat sloeg en het ritme bepaalde.

Met zijn ogen toe, bewoog hij zich over de planken vloer alsof hij in een discotheek stond, in het felgekleurde licht dat door de glitterbollen op hem werd weerkaatst. Ik hoorde bijkans wat hij hoorde en begreep stilaan zijn wassende zucht.

De werkelijkheid waarin hij na afloop terugkeerde bood hem geen soelaas.

Hij ging weer zitten.

“Dat,” zei hij.