“Als ik dat van tevoren had geweten, was ik nooit naar dit dorp verhuisd.”

De regen die gestaag op de grote paraplu neerviel verbeterde het gemoed van de man bepaald niet.

“Het is zo’n kleine gemeenschap, zo van ons-kent-ons, maar mij kent niemand of wil niemand kennen. Ik heb hier nooit thuis gehoord en dat zal ook wel nooit gebeuren. Ik vrees nu al de dag dat ik word opgenomen in het oudemannentehuis.”

Hij grinnikte zonder overtuiging en stopte er gelijk maar mee.

“Je kunt er maar beter om lachen,” deed hij, “tenslotte komt aan alles een eind. Huilen helpt geen moer.”

Hij schudde zijn hoofd.

“Ik zou natuurlijk mijn huis kunnen verkopen en ergens anders gaan wonen, maar dat is ook niet echt een optie. Ik heb nu een ton overwaarde, dus ik zou wel gek zijn om niet te blijven.”

“Soms heb je gewoon geen keuze,” mompelde hij.