“Ik had hier maar zestien procent,” zei ze, wijzend naar haar linkeroog, “en aan de andere kant misschien veertig – maar ik bleef gewoon autorijden. Nooit problemen gehad.”

Ik had wat willen zeggen, mogelijk iets vermanends of anders gewoon een grapje, maar ze droeg een gehoorapparaat in elk oor en ze stonden allebei uit. Ze had in elk geval nog geen ene keer gereageerd op wat ik had gezegd. Hooguit mij wat merkwaardig aangekeken. Uiteindelijk was ik maar stil gebleven. Het gevolg was dat zij bleef praten en ik zo nu en dan maar wat knikte.

“En toen kreeg ik die staaroperatie en mocht ik ineens zes maanden niet meer achter het stuur,” ging ze verder, “terwijl mijn zicht juist beter was geworden. Snap jij dat nou?”

Geoefend haalde ik mijn schouders op.

Ze keek me even aan.

“Jij zegt ook niet veel,” vond ze, “ben je soms doof of zo?”