 |
|
“Ja ja, ik kom al!” riep ik naar beneden, waar Pim luid mauwend mijn opwachting aanbeval. Elke ochtend hetzelfde ritueel: zodra de haarbal gewaar wordt dat er beweging komt in de vredigheid achter de kamerdeur, vertaalt de begeerte zich in een vorderend geschreeuw.
Glimlachend opende ik de deur. Pim stond ongeduldig te wachten, sprong op zijn achterpoten en gaf kopjes. Ik deed het licht aan en tuurde naar beneden.
“Zie je wel.” mompelde ik tegen mezelf, “De Kleine René kan dat nooit hebben gedaan.”
Opeens zag ik op de rug van de zetel verse druppels liggen. En toen Pim meer dan klaaglijk mauwde om zijn ontbijt werd me plots alles duidelijk.
“Jij ouwe zeveraar!” sprak ik vertederd.
[Zo simpel was het dus: elke ochtend zit die kleine rooie op de armstoel letterlijk kwijlend te wachten op zijn naderende maaltijd. Ik wist niet eens dat ie Pavlov kende.]
Als Brrrr voor mij kookte, zou ik ook iedere ochtend kwijlend op mijn ontbijt wachten.
{Mowl: van mij krijgen ze brokjes van de voordeelsuper.}
jakkes…. een kwijlende kat! Wat zullen helden als “De Gelaarsde” of “Garfield” daar wel niet van denken??
{Mowl: in tegenstelling tot die twee bestaat Pim wel.}