E. is een griezel. Ik mag dat schrijven want E. is een witte, heteroseksuele man. En bovendien leest hij toch niet mee.

Onze eerste ontmoeting vond plaats in een galerie, waar hij bij een vernissage naast me kwam staan. We raakten in gesprek en ik hoopte snel dat hij, bij het verlaten van de tentoonstelling, mij niet ergens in een donker steegje zou opwachten met een mes. Ofzo.

Het waren vooral zijn ogen, niet zijn woorden, die deze weerslag aanrichtten. Onze conversatie was vriendelijk, onderhoudend zelfs, maar zijn blik priemde dwars door me heen en boorde een duister zwavelgat, dat me vrees aanjoeg en intrigeerde tegelijk.

Vanzelfsprekend hield het contact geen stand, dat mag duidelijk zijn.

Bij gelegenheid kruist zijn pad het mijne, zoals vanochtend nog. Ik verkoos welbewust zijn aangezicht niet te ontwijken, maar dorst evenmin de uitwerking ervan rechtuit te ondergaan.

Goddank is E. wit, hetero en man.