Ontketend

Beperkt in zijn natuur, oneindig in zijn verlangens, is de mens een gevallen god die zich de hemel blijft herinneren. Alphonse de Lamartine

Voor het eerst in maanden werkte ik weer zonder latex handschoentjes. Het gaf een ijl gevoel: aan de ene kant waande ik me bevrijd en misschien zelfs opgelucht. De beschermende maatregelen waren tenslotte niet voor in de eeuwigheid bedoeld en de finale ontmanteling ervan kon niet anders dan een terugkeer naar één van de nieuwe normalen betekenen – hoe die er ook uit zou komen te zien.

Daarentegen waren de voorschriften juist dat wat ze nu niet meer of in elk geval minder waren: behoedend. Het was alsof ik een paraplu toedeed terwijl het nog miezerde: ik wist dat hij volstrekt ontoereikende bescherming bood tegen de alles doorwekende druildruppels, maar zo zonder beschutting voelde het bijna een gewaagde gesteldheid.

Ik moest denken aan de jonge hond die ik kortelings tegenkwam en over wie ik me verbaasde dat hij zo aan zijn riemen gewend was geraakt.

Misschien begreep ik hem nu beter.

Standaard