Vandaag zag ik haar met kunststof bloemen gestoken in de fiets, maar vroeger was ze hoer. Dat laatste had ik trouwens alleen maar van horen zeggen, en het was een kwalificatie – dat wist ik ook wel – die er niet toe deed, maar wel eentje die steeds naar boven kwam.

Ze zag er prachtig uit, mooi gekleed als ze ging en goed verzorgd en niets dat aanleiding voor de afgeleide gedachten gaf, maar toch leek ik me niet te kunnen helpen haar verschijning van nu te verbinden aan wie ze misschien geweest zou zijn.

Ik probeerde mijn kanttekeningen te verhullen, verbaasd over mijn schaamte.

Wat is dat, dacht ik, dat ik inmiddels bijna gewoon ben mezelf de maat te nemen en te passen aan de normen waarvan ik denk dat die bestaan?

Misschien, dacht ik, misschien moet ik minder angstig zijn voor de anderen.

Maar ik wist niet of dat mocht.