‘Het is je geluksdag’, zei ik nog, toen de jongen bij me kwam omdat hij wat wilde afdrukken. Geluksdag! Ik zou zo mijn tong er afbijten, wanneer dat iets had uitgemaakt. Maar hij zei niks of liet niets merken in elk geval en deed alsof hij blij was met mijn aanbod van een gratis abonnement.

Dus toen zijn gegevens genoteerd waren en zijn pasje overhandigd en de printopdracht gegeven, liep ik naar achteren om de A4’tjes op te halen.

Ik denk dat ik ontdaan terugkwam. Zo voelde dat tenminste met terugwerkende kracht.

Allereerst zei ik sorry. Sorry dat ik had gezien wat uit de printer was gekomen. Dat was niet mijn bedoeling geweest, zei ik. Dat ik zou zien wat hij had afgedrukt.

Het was een brief van de IND geweest, namelijk, met de bescheiden voor zijn vlucht. De volgende dag zou hij worden uitgezet.

‘Mijn geluksdag,’ herhaalde hij.