We waren in Den Bosch, want opa E. was jarig: hij werd 96! Doe ‘m dat maar es na.

We gingen terug met de trein. Toen de trein op station Den Bosch-Oost kwam, stonden daar een oudere man en diens vrouw. Ze hadden koffers bij zich. De vrouw stapte vrij snel in, maar de man aarzelde. Net iets te lang bleek, want de deuren sloten voor zijn neus. De vrouw klopte op het raam en riep: “Wacht! Mijn man staat nog buiten!”

Tevergeefs. De trein zette zich langzaam in beweging. Mijn schoonvader rende naar de machinist, maar die deed zijn cabine niet open. Daarna klampte hij de conducteur aan. Die bekommerde zich meteen over de radeloze vrouw en regelde dat ze op het eerstvolgende station weer kon terugreizen. Jammer genoeg kon hij de man niet laten weten, dat de vrouw terugkeerde, maar “hij kan toch nergens anders heen”.

De conducteur kwam even bij ons zitten en bedankte mijn schoonvader voor zijn attente reactie. “En,” zei hij, “een volgende keer mag je gerust aan de noodrem trekken.”

De noodrem! Heel mijn leven heb ik er al willen hangen. Krijg ik eindelijk een kans, laat ik ‘m schieten!