Hij was met haar naar binnen gegaan om de warmte te ontvluchten.

“Er is anders buiten genoeg moois te zien,” zei hij.

“Hij bedoelt de vrouwtjes,” vulde zij aan. Hij grijnsde.

“Dat kun je me niet kwalijk nemen,” reageerde hij, “mag ik alsjeblieft? Ik ben nog aan het bijkomen van die blikken bioscoop die we tegenkwamen. Ken je die? Wat een afschuwelijk lelijk gebouw, zeg!”

“Nou.” zei zij met opgetrokken neusvleugels, “Wie dat ooit bedacht heeft mag zich eigenlijk geen architect noemen.”

“En net even voorbij die prachtige middeleeuwse panden,” zei hij, “dat zouden ze toch nooit hebben moeten toestaan!”

Ik keek wat bedremmeld.

“Eerlijk gezegd vond ik het vroeger wel mooi,” schroomde ik. Misschien dat ik er wat schuldbewust bij keek. Hij moest er in elk geval om lachen. Hij wees naar haar.

“Zo’n fout maak je maar één keer,” gierde hij.

Zij had het grapje blijkbaar eerder gehoord.