Tussen de buien door reed een wit Volkswagen-busje de straat in. Ter hoogte van Mowl bleef ie staan.

Een man van een jaar of zestig stapte uit en opende de achterdeuren. Vanuit de geopende ruimte pakte hij een megafoon. Die zette hij aan zijn mond.

“Aardbeien! Mooie, verse aardbeien! Drie bakjes voor twee vijftig!”

Hij liet de toeter zakken. Er kwam geen reactie. Nogmaals probeerde de man het.

“Aardbeien! Mooie, verse aardbeien! Drie bakjes voor twee vijftig!”

Alle deuren bleven gesloten. De man stapte de auto weer in en reed twintig meter verder. Daar herhaalde zich het ritueel.

“Aardbeien! Mooie, verse aardbeien! Drie bakjes voor twee vijftig!”

Ook twintig meter verderop was er geen belangstelling.

Andermaal zette de man zich achter het stuur en reed de bestelbus nog wat hoger de straat op. Ik kon hem al niet meer zien. Alleen horen.

“Aardbeien! Mooie, verse aardbeien! Zes bakjes voor vijf euro!”

[Nu ik dit schrijf krijg ik opeens zin in aardbeien. Jammer, te laat.]