Hou me tegen en ik ben niet te remmen, spoor me aan, betaal, en ik breng er niets van terecht. Marc Callewaert

Ze was duidelijk blij dat er iemand was om mee te praten, de conductrice aan het eind van het perron.

“Ik ben hier al meer dan een uur,” legde ze uit. “Ik ben nooit zo goed in het lezen van roosters, dus ik had eenentwintig uur twintig gelezen in plaats van tweeëntwintig.” Ze keek op de stationsklok. “Over drie kwartier komt hij al,” aarzelde ze wat. “Als het goed is.”

Ze keek voor de zekerheid op haar boordcomputer. Er leken geen berichten te zijn.

“Er moet hier ook ergens een ruimte voor spoorwegpersoneel zijn,” meende ze te weten, “maar ik ben zo slecht in het vinden van de weg. Hier de trap af, dan links, dan weer een trap op.” Ze schudde haar hoofd. “Ik zou alleen maar verdwalen.”

Ze keek langs het spoor, diep de nacht in.

“Straks weer lekker thuis,” zei ze, “als ik mijn fiets tenminste terugvind.”