Pim is een binnenkat. Altijd geweest. Buiten vindt-ie koud, nat en veel. Nee, het liefst issie binnen. Bij ons, zijn baasjes.
Pim was ook altijd de grootste gebruiker van de kattenbak. Hoefde hij geen koude en natte pootjes te krijgen.

Maar ineens had hij de kruipruimte van de kelder ontdekt. Jottum! Binnen en toch een beetje avontuur. Hij kwam er vaak vandaan onder het spinrag en de stof. Wat Pim daar beneden deed, daar konden we alleen maar naar raden.

En ruiken. Het werd steeds duidelijker dat Pim de kruipruimte als een giga-kattenbak zag. Dat moest afgelopen zijn.
Dus timmerde Mowl het gat, dat leidt naar de kruipruimte dicht. Ziezo, dat was dat.

Mis poes.

Pim had besloten om niet meer in de kattenbak te poepen. Maar in de kruipruimte. En omdat de kruipruimte afgesloten was, moest dat dan maar daar zo dicht mogelijk bij. In de kelder dus.

Ook daar was Mowl niet blij mee. Omdat de ingang van de kelder geen deur heeft, werd er een groot schilderij voor gezet. Het probleem van de poepende Pim was ermee opgelost. Maar een schilderij voor de ingang van de kelder is ook niet handig.

De buurman kwam met de oplossing: hij had nog een kinderhekje over. Je weet wel, voor bovenaan de trap, zodat de dreumes niet naar beneden kukelt. Dat hekje mochten we wel hebben. Weet je wat, hij zou het zelfs plaatsen! En dat heeft hij nu gedaan.

We zijn er erg blij mee.

En Pim? Die gaat weer gewoon op de bak. Als ie langs het hekje loopt, kijkt hij zo nu en dan es door de spijltjes. En dan gaat ie weer naar zijn plekje. Om te slapen.