Vergeleken met de verlangens van mijn hart is de zee een druppel. Adélia Prado

De donkere vrouw verontschuldigde zich voor haar gebrekkige Nederlands.

“Ik leer het nog.” zei ze. “Ik vind het zo’n mooie taal.”

De opmerking verbaasde me, omdat ik een accent bij haar meende te herkennen.

“Spreekt u Frans?” dorst ik. Haar ogen lichtten op.

“Oui.” antwoordde ze. Waarna ze vertelde over haar verblijf in vele buitenlanden en de talen die ze er had geleerd.

“Maar Nederlands blijft het meest mooi.” vond ze.

“Mais il est une langue tres facille.” zei ik. “Difficile, bedoel ik.” bloosde ik. Ze glimlachte. “En tres belle. Beau.” (Ik wist het even niet.)

Ik had haar blijkbaar aangemoedigd, want in rap Frans begon ze van alles tegen me te vertellen – waarvan ik slechts flarden kon ontcijferen. Iets over Italiaans, geloof ik. En Engeland. En dan nog veel meer. Met daaromheen en tussendoor alleen de elegante zang van haar tong.

Ik hapte naar adem.

“Oui.” wist ik alleen.