Een paar rupsen zullen we wel moeten verdragen, als we ooit vlinders willen zien. Antoine de Saint-Exupéry

Ze was niet aan het telefoneren – dat was het eerste waar ik op lette, bij de vrouw die er – flink gebarend – aan kwam lopen. Soms zie je wel eens mensen praten en gebaren terwijl ze aan het bellen blijken te zijn. Zij dus niet.

Ze zag er trouwens heel normaal uit, laat ik dat er even bij zeggen, voor wat het waard is. Ze was heel keurig gekleed, misschien zelfs modieus, met een galante zwarte fladderjas over alles aan. Die had ze open, bovendien, wat duidelijk werd wanneer ze een stap naar voren hurkte, door de knieën zakte en omhoog keek. Ze zwaaide daarbij naar links en naar rechts en alles ging wapperen.

“Ga weg!” riep ze, toen ik haar langszij ging passeren, “Ik heb nu geen tijd voor jou!”

Ze had het niet tegen mij, zo merkte ik in het voorbijgaan – en dat was misschien nog wel het ergste.