Muisjes kun je makkelijk doodmaken. Een beet in de nek is voldoende.

Veel moeilijker is het om een muisje te vangen en levend mee naar huis te nemen. Onze katten zijn daarin bedreven. Vaak krijgen die muisjes dan nog een tweede kans. Ze zijn verstijfd van angst en laten zich makkelijk vangen. We hebben een speciale muizenvangbeker, waarin we de onfortuinlijke knaagdieren naar buiten vervoeren. Bij de voordeur dan – daar komen onze jagers niet gauw. (Buurpoezen overigens wel. Brrrr heeft eens een muizenleventje gered en het arme dier voor de deur gezet toen er net zo’n mini-tijger aan kwam geslenterd. De muis heeft niet lang geleden.)

Als we er niet op tijd bijzijn, worden de gevangen muizen speeltjes. Je kent dat wel: ze worden vrijgelaten, gaan rennen en worden weer gepakt. Dat vinden ze leuk. De katten dan. Tot het gaat vervelen. Of de speelse tikken met de pootjes iets te hard aankomen. Ook dan is het einde oefening.

Meestal is het Pim (hier in actie-uitvoering) die de laatste uren van een muis meemaakt. Hij stimuleert de lichaamsbeweging van het dier en zit het op de hielen tot het einde nabij is. Dan hapt ie in ��n keer het hoofdje van de muis af. Dat levert een bepaald krakend geluid op dat in het begin nog wel es de nodige rillingen opleverde. Tenslotte waren we toch getuige van een brute moord.

Maar ja, na zoveel geheel of gedeeltelijk opgepeuzelde muizenlijkjes (de staart en de achterpootjes smaken blijkbaar wat minder) raken ook tere harten als die van Mowl wat murw. We kijken mekaar aan en weten wat de ander wilt zeggen.

-“Ruim jij het dit keer op?”

[Naschrift: Dat ik vandaag de hele tijd uit de lucht ben geweest, heeft niks te maken met 1 juni – omkatdag in weblogland. Mijn server zal vol. Dus heb ik wat opgeruimd. Voorlopig heb ik 2,5 MB. Maar dat zal meer worden.

H�. Fijn d’r weer te zijn.]