Links stond een tentje, zag ik, een groen tentje. Net groot genoeg voor één persoon, dacht ik, en waarschijnlijk was het van de man die ik hoorde.

Hij sprak in een tong die ik niet kende, maar luid genoeg in elk geval om op te merken. Zonder dat had ik waarschijnlijk het groene tentje niet eens gezien, dat enkele meters verderop van het pad waar ik liep was neergezet in het bos. De kleur en de plek waar het stond lieten verschuiling vermoeden of tenminste de behoefte daaraan. Zo sterk, dat ik bijna wilde roepen: ‘Wees stil, ze horen je!’

Maar er was niemand om te waarschuwen, niemand die ik zag, in elk geval. Tenzij ik bleef staan, misschien, of enkele stappen het bos in zou gaan, wellicht.

Mogelijk is hij aan te bellen, dacht ik, dus liep ik door om niet te storen.

Toch keek ik nog even om.