Waarschijnlijk hadden ze het al onzinnig gevonden dat elk apart een eigen winkelwagentje mee de buurtsuper in moest nemen – ik hoorde ze zo zuchten en zag ze rollen met de ogen, de drie meisjes die met hun boodschappenkarretjes de kruising van een aantal gangpaden innamen.

In gepaste achteloze koelheid vroeg ik of ik mocht passeren.

“O ja,” schoot de ene te binnen, waarna ze het beletsel opzij draaide. Ze praatten helemaal niet, viel me op. Ze stonden er alleen maar.

“Pardon,” zei ik opnieuw, “maar zo kan ik er nog niet langs.” Vroeger was een halve meter ruim voldoende geweest, maar zo krap dorst ik vandaag echt niet meer.

Het meisje zuchtte en rolde met haar ogen, zoals ik had verwacht. Ze vond het stom, echt vreselijk stom. Toch maakte ze meer ruimte.

Toen ik weg was herbezette ze het kruispunt.

Zo doorstaan deze meisjes de crisis, dacht ik. Letterlijk.