Piet van Lieshout heeft inmiddels drie zaken in Arnhem. Ze heten alledrie Piaf: le Bistro, le Café en le Restaurant.

In de tijd voordat we punten gaven hebben we le Bistro bezocht. Om kort te gaan: niet aanbevelenswaardig. Drie gangen voor een vaste prijs – en dan weet je het eigenlijk al. Een soort Humphrey’s: uit eten voor de mensen die niet van eten houden. We hadden nog zo’n zaak in Arnhem: Minsky’s. Laat Piet die nou ook overgenomen hebben. En dat was het restaurant waar we gisteren gingen eten.

‘We’, dat zijn onze ouders en wij. ‘We’ werden meteen aangenaam getroffen door het tafellinnen en de tafelschikking. Heel klassiek, zonder dat het truttig wordt. Hetzelfde geldt voor de bediening.

Toen werd geﮦormeerd of mijn moeder een scheutje madeira in haar heldere bouillon met bospaddestoelen wilde maakte mijn hart een sprongetje. En ik werd helemaal enthousiast nadat op dezelfde toon werd gesuggereerd een beetje cognag aan mijn kreeftensoep toe te voegen. Linkerhand op de rug, fles in de rechterhand – prachtig.

Je zou bijna het eten vergeten. En dat terwijl we begonnen met een amuse van dun gesneden ossenhaas met tomatenpesto. Zinnenstrelend is het woord.

Vol verwachting keken we uit naar het hoofdgerecht. Helemaal omdat mijn moeder, verwend als ze is, gekozen had voor de kalfszwezerik met truffel en jus de veau. Ik ben nog geen gelegenheid tegengekomen die dit gerecht naar haar zin kon bereiden. En laat ik de spanning wegnemen: de kok van Piaf le Restaurant (ik blijf dat erbij vermelden, om de zaak te onderscheiden van eerdergenoemde le Bistro) had er een waar meesterwerkje van gemaakt. Krokant, niet te doorbakken – precies zoals mijn moeder haar zwezerik wenst.

Ikzelf had een risico genomen met gebakken zeetong. Die moet gebakken worden in roomboter met als gevolg dat het vaak druipt van het vet. Hier bleek de keuken in staat geweest te zijn om de zeetong krokant en toch teer te houden, zonder dat ie zwom in de boter. Bijzonder smakelijk.

Brrrr had gebakken eend. Rosé was ie beloofd en dat was ie ook. De eend was vergezeld van een saus van eigen jus en grand marnier met stukjes sinasappel. Uit de kunst.

We komen bij de eindbeoordeling. Op alledrie de fronten (entourage, bediening en eten) scoort Piaf le Restaurant een 9. En dat is dan ook de eindscore.

[Dat het ook anders kan hoorden we dezer dagen: Marij Derks gooit de handdoek in de ring en heeft Koks aan de Rijn verkocht. De in Nijmegen zo succesvolle formule bleek in Arnhem niet aan te slaan. Kan gebeuren. In elk geval scoort hier een restaurant met topbediening en top-eten wel. De gemakkelijke middenweg is misschien nog wel de gevaarlijkste.]