Koffieman giechelde, want Koffieman zat aan de port. Koffieman zit nooit aan de port: Koffieman zit aan de koffie. En aan Oestervrouw, omdat die twee mekaar na jaren om mekaar heen draaien eindelijk hadden gevonden. En Oestervrouw op d’r beurt, tenslotte, zat de dag d’rop bij ons. We hadden ’t over Koffieman en de port. En ’t giechelen, natuurlijk.

“Wat is Koffieman lief als ie tipsy is.” vond ik. Oestervrouw glimlachte dromerig.

“Hij is altijd lief.” zei ze. “Maar dan is ie nog liever.” Ze zuchtte bijna ongemerkt. “Hij kroop tegen me aan in bed met z’n grote armen om me heen.” Ik knikte. Ik herkende de armen. “En toen zeidie: Ik geloof dat ik nog moet roken.” zei Oestervrouw. “Dan moet je dat vooral doen, zei ik. De volgende seconde ronkte die.”

Oestervrouw giechelde.