De bushalte in het land van de Bijbel, waar andere boeken overbodig zijn, heette Centrum en stond tussen vier woningen en een warenhuis. Dat was tenminste geschreven boven de ingang van het gebouw. Er stonden wat dorpelingen voor de deur te praten met elkaar.

Ze bekeken me niet, terwijl ik toch de enige was die uitstapte. Ik was ook de enige met een mondkapje, zag ik. Het tekende overduidelijk mijn gebrekkige vertrouwen in de bescherming van de Heer, waarmee ik alle eventuele sympathie van hen bij voorbaat had verspeeld.

Ik was verloren – en zij hadden noch geeneens een idee hoe erg het werkelijk met mij gesteld was, alleen een aanwijzing.

Terwijl ik langs de huizen liep die er omheen de busstop waren geplaatst, zag ik dat de bewoners een modern kunststof gazon in de voortuintjes hadden laten neerleggen.

God was goed, las ik hieruit, maar Zijn gras kon beter.