 |
|
’n Man en ’n vrouw zaten op ’n bankje op ’t perron.
De man zat rechts en keek naar rechts. De vrouw zat links en keek naar links. ’n Jongen met ’n krant kwam tussen hen in zitten. Hij ging, voorovergebogen, z’n krant lezen. Met ’n beetje fantasie leek ’t drietal op ’n kaststel.
De trein kwam aan.
De jongen vouwde z’n krant dicht en stond op. De man pakte de twee koffers die naast hem stonden en kwam overeind. Hij gaf ’n valies aan de vrouw die ook opkwam. Ze pakte de handgreep beet.
Samen liepen ze naar de trein.
[’t Had iets triests, dit gezwegen samenzijn. Aan de andere kant was dat misschien ’n ingekleurd idee van mij en waren de beidjes gewoon heel erg vertrouwd. Nah.]
Op een gegeven moment valt er kennelijk niets meer te zeggen.
{Mowl: mag dat voor ons nog even wachten?}
Misschien een zwijgend bondgenootschap
{Mowl: mogelijk.}
Ik denk dat zwijgen in een gunstig geval saamhorigheid symboliseert en ook liefde. Praten is fijn, gezellig, maar niet ALTIJD nodig.
{Mowl: zwijgen is er in veel vormen.}
We zullen het nooit weten…
{Mowl: leve de fantasie.}
Uhmz. ‘Spelletjes met je poesje’ – ik ga dat aanschaffen en aan mijn dochter cadeau doen.
{Mowl: heeft je dochter ’n poesje?}
Ik denk dat ik maar niet ga reageren LOL Alles wat ik wou zeggen klonk zo dubbelzinnig.
{Mowl: je maakt me meteen nieuwsgierig.}
Giving each other the silent treatment
could also be an overture to
a passionate reconciliation.
{Mowl: wow!}
Dat is prachtig gezegd! In zo’n verzoening heb ik elke dag wel zin!
{Mowl: mooi hè?}
Die Possum weet het wel te zeggen hé 🙂 Mooi!
{Mowl: ook voor de beste zegjes moet je hier zijn.}