Een beperkt beeld doet een oneindigheid vermoeden. Weidsheid echter toont je dat er grenzen zijn. Arthur Japin

Uitgerekend op het kruispunt van twee drukke straten besloot de hond er zijn behoefte te doen.

“O nee, hè!” kermde het baasje, dat meteen in haar zakken naar een opruimbuideltje zocht. Ze maakte wat hulpeloze bewegingen met de riem, maar het dier was veel te groot om zomaar even verderop te trekken, het baasje bovendien veel te schriel om enige autoriteit af te dwingen. Het was om te beginnen al een boude ingeving geweest om aan haar de leidsels toe te vertrouwen, dacht ik.

De hond zakte door zijn achterpoten om de natuur een handje te helpen. In een kort maar hevig moment werd duidelijk dat hij behoorlijk last van buikloop had. Een klein bruin vijvertje verzamelde zich tussen zijn extremiteiten. Na de grote boodschap wilde hij meteen weer door. Het baasje, dat net het poepzakje uit haar jas had gehaald, bleef echter onbeweeglijk staan.

“O nee, hè!” kreet ze.