Mijn agenda meldt mij afspraken die er niet meer zijn. Ze zijn gemaakt in een tijd dat we geen vermoeden hadden dat een tijd als deze zou komen.

Eigenlijk zou ik ze moeten wissen, verwijderen uit mijn dagelijkse schema. Maar net als de namen van de mensen waar ik van houd, die zijn verdwenen uit mijn leven, kan ik ze niet schrappen.

Het zou zo definitief zijn, zo onomkeerbaar.

Er zijn andere namen bijgekomen, andere momenten ook waar ik iets heb voorzien. Ze staan keurig vermeld naast de weggehaalden. Het is aan mij om te weten wat nog van vandaag is en wat geschiedenis.

Voorlopig weet ik dat onderscheid te maken. Voorlopig weet ik nog, denk ik nog, dat ik kan verwachten, hopen dan wellicht, dat het ooit weer wordt als ooit.

Tegen beter weten in, misschien.

Intussen zie ik de verloren namen en geschrapte plannen als bakens van weleer.