Terwijl ik terugliep citeerde ik de ontmoeting met de man.

Hij was gekomen om een bestelling af te halen en nadat ik hem zijn tas had gegeven, keek hij naar mijn spatscherm.

Eigenlijk wist ik al wat er ging komen: het was niet de eerste keer. Ik zag het ook al aan zijn ogen, die samentrokken, als zijn lippen versmalden en zich gereed maakten.

Toen zei hij het.

“Wanneer gaat die lascursus van jou beginnen?”

Hij loeide.

Ik deed mee. Even dan. Zo’n beetje.

En daarna bedankte ik hem en liep dus terug, langs de rijen met boeken, naar het kantoor helemaal achterin.

Daar was niemand. Ik onthulde er mezelf.

“Het heeft nu officieel veel te lang geduurd,” zei ik tegen niemand in de verlaten ruimte, “zelfs de coronagrappen hebben al een baard.”

Daarna kwam ik weer, langs de machine voor een verse kop koffie. Er zat niks anders op.