Van Appie kreeg ik een stokje toegeworpen.
(Voor wie nog onbekend met dit fenomeen is: wij webloggers doen erg graag aan zelfbevlekking. We linken ons suf naar mekaar, zodat er ook weer naar ons zelf zal worden gelinkt. Elke ochtend bekijken we de kijkcijfers van de afgelopen dag en zijn niet te genieten als die weer es gedaald zijn. De reactiedingetjes onder elk stukje zijn ook belangrijk. Het ergste wat kan gebeuren is dat er geen mens iets heeft te melden op je postje.
Om op het stokje terug te komen: iemand heeft ooit es bedacht dat je de hele weblogwereld aan mekaar kunt knopen door – als bij een estafettewedstrijd – mekaar vragen door te geven. Dus A stelt B een vraag. B beantwoordt die (met dankzegging aan A) en stelt dezelfde (of een nieuwe) vraag aan C. Die daar B hartelijk voor bedankt, antwoord geeft en vervolgens… Je snapt het.
Het is een onschuldig fenomeen, tot je constateert dat er nog niemand is geweest die je interessant genoeg vindt om je zo’n stokje toe te werpen. Dan ga je zenuwachtig worden. Ben je echt zo saai? Waarom wil niemand jou vragen stellen?
En dan gaat het van kwaad tot erger. Eigenlijk, zo besluit de genegeerd weblogger, is dat hele stokjesgedoe kinderlijk en puberaal. Weet je, ?ls je dan toch zo’n stokje krijgt – dan gooi je het gewoon weg. Je werpt het hooghartig van je af. Niks wil je er nog mee te maken hebben.
Maar ja. Dan gebeurt wat er deze week met mij is gebeurd. Een stokje. Eindelijk. Principes? Rot op – hier die stok!)
Dit zijn de vragen. De antwoorden zet ik er ook maar meteen bij.
Vraag 1:
Waar ben je het meest trots op in je leven tot nu toe, en waarom.
Ik heb lang over deze vraag moeten nadenken. Jemig. Trots. Ik kan wel heel stoer zeggen dat ik iemands leven heb gered (wat ook zo is) maar ik beschouw dat meer als een toevallige samenloop van omstandigheden. Nee, weet je waar ik trots op ben? Dat ik telkens als ik ben gevallen weer ben opgekrabbeld.
Vraag 2:
Als je voor 1 dag de wereld zou mogen regeren, wat zou je doen/veranderen.
Da’s een makkie. De vraag valt voor mij in de categorie “Als je drie wensen mocht doen, wat dan?” Ik heb me als kind als suf ge?rgerd aan al die lui die in de sprookjes die drie wensen zo verkwisten. Ik wist het wel. Mijn eerste wens zou zijn een toverring (of -stok) waardoor ik altijd alles zou kunnen wensen. Klaar.
En dat doe ik ook als ik voor ??n dag de wereld zou mogen regeren. Ik zou ervoor zorgen dat ik voor altijd de baas zou zijn. Mijn wil zou wet zijn. Voor het bestwil van de mensheid. Dat spreekt.
Vraag 3:
Waar blink je absoluut in uit.
Pijnlijk. Ik wist niet zo een-twee-drie een antwoord op deze vraag, dus vroeg ik het aan Brrrr.
-“Waar blink ik in uit, vind je?” Hij keek me glazig aan en dacht na. En nog meer. Uiteindelijk gaf hij het op. Hij kon niks bedenken.
-“Er zal toch wel ?ets zijn wat ik goed kan?” Hij schudde zijn hoofd.
-“Het spijt me.”
-“Maar ik moet toch een leuk antwoord geven?” probeerde ik nog.
-“Je mag niet liegen.” vond Brrrr.
Jammer. Ik had graag iets leuks voor je gelogen.
(Als jij iets weet, hoor ik het graag. Schuif maar een paar veren in mijn reet.)
Pfoe. Deze taak is geklaard. Nu moet ik alleen nog het stokje doorwerpen. Daarvoor heb ik Peer en matijn uitgekozen. Dit zijn de te beantwoorden vragen:
1. Van welke muziek hou je?
2. Wat eet je graag? Of wat lust je ab-so-luut niet?
3. Wat is je favoriete drankje?
Zo snijdt het mes aan twee kanten. We hebben ons van onze belangrijke stokjestaak gekweten – en we weten wat we op 10 april in huis moeten halen.