“Ik vind het – ik weet niet – te netjes?”

Ik plaatste het vraagteken aan het einde van de stelling, omdat ik er niet zeker van was of ik dat ook werkelijk vond; of ik dat wel mocht vinden, misschien – ik merkte dat mijn natuurlijke empathie dezer dagen dreigde te verworden tot ondraaglijke allergie.

Het waren de verkiezingsborden waar ik me over uitsprak, met voorgedrukte posters in tegels van zes bij vijf.

“Die plakborden,” zei ik verder, “waarop de affiches werden gelijmd – nooit recht, maar altoos scheef, soms over elkaar heen, met opzet jennend danwel onbedoeld, dat had nog wat, wat anarchistisch, misschien.”

Ik bekeek het bord nog eens met een schuin gezicht.

“Maar misschien ben ik wel ouderwets,” voltooide ik.

Waarna ik verderliep, in mijn eentje, zoals ik ook mezelf had toegesproken, als in een oefening van vrije meningsuiting, zonder last of ruggespraak. Tenslotte waren daar de verkiezingen voor bedoeld, toch?