-“Ben ik hier bij de Regionale Toetsingscommissie voor Euthanasie?”
-“Zeker mevrouw. Wat kan ik voor u doen?”

-“Ik wil graag mijn vader aanmelden.”
-“Natuurlijk. Wacht, ik pak even een formulier. Hier. Zal ik het even met u doorlopen?”

-“Als dat niet teveel moeite is.”
-“Welnee mevrouw. Daarvoor zijn wij hier. (…) Kijk, hier moet u uw persoonsgegevens invullen en hier die van de kandidaat.”

-“Kandidaat?”
-“Ja, dat vinden we een prettigere term dan ‘cliënt’. We willen vermijden dat de dood – als ik zo vrij mag zijn – als een probleem wordt ervaren.”

-“O nee, integendeel, het is eerder…”
-“Een oplossing? Ja, dat horen we meer. Mag ik vragen: is de kandidaat, uw vader, terminaal?”

-“Euh… Hij gaat dood, ja.”
-“Ik begrijp het. Wat zijn de vooruitzichten?”

-“Nou, hij is toch al zeventig, dus dat kan nooit langer dan tien, twintig, dertig jaar duren.”
-“Tja, dan heeft hij toch al een heel leven achter de rug, niet waar? (…) Eens kijken… lijdt hij ondraaglijk?”

-“Ondraaglijk, wat is ondraaglijk?”
-“Het is allemaal zo relatief, niet waar? Zal ik daar maar ‘Ja’ invullen? Goed. Ik geloof dat we dan alles hebben gehad.”

-“Fijn, dank u. En wat nu?”
-“U krijgt van mij dit formulier mee, met een stempel, en dan kunt u bij de balie een spuitje halen. Of geeft u de voorkeur aan pillen?”

-“Ik weet niet – mijn vader is namelijk niet op de hoogte…”
-“Ik begrijp het. Als ik dan zo vrij mag zijn om een drankje aan te bevelen. Dat kunt u gewoon overal in doen, zonder dat hij het proeft of ruikt.”

-“Ja ja. Ik denk dat we dat maar doen. (…) Gaat het wel snel?”
-“Mevrouw, hij is er tussenuit gepiept voordat u ‘Lang zal ie leven’ kunt zingen.”

-“O. Dat is mooi. Dank u wel.”
-“Graag gedaan mevrouw. En prettige vakantie.”