Theater

Niet iedereen zegt dezelfde tekst. Maar iedereen speelt hetzelfde stuk. Georges Perros

Ze praatten met elkaar, lezend vanaf een stapeltje A4’tjes, dat ze elk in de hand hielden. Daarbij liepen ze door de tuin, steeds heftiger gesticulerend. Ze hadden geproclameerde woorden, bedacht ik me, tevreden over de zelfbedachte beschrijving van het tafereel.

Mijn verbeelding vertelde me dat ze een stuk aan het instuderen waren, een toneelspel, vermoedde ik, en die gerepeteerde kunstvorm liet me dorsten naar meer – te lang al was mij theater onthouden. Dan maar twee dames met A4’tjes in een tuindecor.

De ene, die wat kleiner was dan de andere, ging zitten op een bankje. Hier werd de oefening onderbroken, zag ik aan het gezakte script.

“Wat doe je nou?” riep de langere. De kleinere draaide haar hoofd weg.

“Ik vind het gewoon niet leuk zoals jij doet,” protesteerde ze, “zo gemeen.”

“Het is de tekst,” wierp de langere tegen.

De kleinere blies.

“Toch ben je een eikel,” betuigde ze.

Standaard