Uit haar beursje haalde ze een fotootje – zo groot als een postzegel. Het was een trouwfoto van lang geleden.

‘Vijfenvijftig jaar,’ zei ze, ‘op de dag af vandaag.’

Ze moest er wat over kwijt.

‘Het was geen mooie dag. Het was een moetje en zo ging dat dan in die tijd.’

Het plaatje schoof door haar vingers.

‘Toen had hij nog een bos haar,’ zei ze. Het klonk eerder wrang dan vertederd.

‘Dat hij zoveel ruzie maakt, kan ik nog wel velen,’ zei ze, ‘maar dat geschreeuw! Ik zeg wel eens: Schreeuw toch niet zo. Zo ben ik, zegt hij dan.’

Al die tijd had ze de glans van het fotootje in haar handen gewreven.

‘Ze zeggen wel eens dat ik van hem weg moet gaan. Maar hoe kan dat nou? Ik heb twee katten.’

Ze stopte het fotootje terug.

‘Daar houd ik meer van dan van hem,’ zei ze.