 |
|
Soms zie je jezelf alsof je ’n ander ziet.
Ik stond in ’n vreemde voortuin en bevoelde de fiets van ’n onbekende. Dat doe ik wel vaker. ’t Geeft in de regel ’n goed gevoel. Maar dit keer werd ik d’r niet blij van.
Soms vergeten mensen namelijk hun moderne fietsachterledlicht uit te doen. (Met de koplamp gebeurt dat veel minder vaak, trouwens. Maar dat terzijde.) Als ik zo’n eenzaam rood lampje zie branden voel ik me geroepen ’t uit energiebesparingsoverwegingen uit te doen. Laten we zeggen dat ik soms ook m’n goede kanten heb.
Maar bij deze fiets, die ik nu in de vroege ochtend stond te fouilleren, kon ik ’t knopje niet vinden, waarmee ik ’t licht kon doven. En toen zag ik mezelf. Alsof ik ’n ander was. ’n Vreemde, kalende man die in andermans tuin aan ’n wildvreemde fiets stond te morrelen.
Ik ben weggegaan.
[’t Was me niet gelukt om ’t lampje uit te doen. Maar dat maakte me niet veel uit. Alsof ik mezelf betrapt had op iets verdachts maakte ik me uit de voeten. Zou ik dan toch een meervoudigepersoonlijkheidsstoornis hebben?]
Geconfronteerd worden met jezelf . Oei 🙁
{Mowl: dat valt nog niet mee, kan ik je zeggen.}
Ik heb dat probleem gelukkig niet. Ik heb zo’n achterlicht dat automatisch uitgaat als je stilstaat.
{Mowl: met ’n knopje?}
Met een dynamo.
{Mowl: wow.}
If a bicycle tail light can
give you so much inspiration
twice, then you belong to the
upper ten in my book.
{Mowl: …}
Wat denken jullie zelf?
{Mowl: ik heb ’t nog niet kunnen overleggen. Die stemmen, hè.}
Bij auto’s gaat een piepertje af als je de verlichting aan laat. Misschien ook iets voor fietsen?
{Mowl: ik zou zeggen, maak d’r werk van.}
Ik geef toch al een voorzet?
{Mowl: wat? Ik?}