Ga tot de wijzen en wordt mier. Alexander Pola

Dat hij alleenstaand was leidde ik af uit de lange haren die uit zijn neus en oren groeiden en de woekerende wenkbrauwen vlak boven zijn ogen. Er was blijkbaar niemand die hem daar op wees, vermoedde ik, waarmee voor mij zijn vrijgezellenstatus werd bevestigd.

Buiten dat sprak hij zijn talen.

“Daar was laatst een jongen die door de telefoon ruzie aan het maken was met zijn vriendin.” zei hij. “In het Russisch.”

Zijn lach compenseerde zijn haargroei.

“Kon u dat verstaan?” vroeg ik.

“Ja natuurlijk.” zei hij met een zeldzaam bescheiden vanzelfsprekendheid.

“En wat deed u dan?” wilde ik weten. “Toen u dat hoorde.”

Zijn borstelharen kropen tot elkaar.

“Niets, natuurlijk.” zei hij. Hij grinnikte.

“Ik genoot alleen maar.” fluisterde hij met lachoogjes.

Kort lachte ik met hem mee. Toen begonnen zijn lichaamsopeningen te bewegen en raakte ik afgeleid door de pulserende haren.

Had hij maar een partner, wenste ik.