Gearmd stonden ze in het licht van de etalage van de schoenwinkel. Het was na sluitingstijd.

“Dat zijn mooie,” wees ze.

Ze draaide de man mee om verder te wandelen.

“Dat is toch niks voor mij,” zei ze, “ik heb van die moeilijke voeten. Ze zijn breed,” zei ze, “en plat. Breed en plat. Moeilijke voeten.”

Ze kuierden verder. Het was een fraaie nazomeravond, de straten in de stad waren zo goed als verlaten. Alleen zij flaneerden er, gearmd in het schijnsel van de reclames en winkelruiten.

“Die zijn ook mooi,” knikte ze, even verder, toen zij bij een volgende schoenwinkel waren komen stil te staan. Ze zuchtte, met samengedrukte lippen.

“Toch jammer van die moeilijke voeten,” zei ze.

Gearmd liepen ze verder.

“Ik vind je voeten mooi,” zei de man na een tijdje, “en helemaal niet moeilijk.”

Hij pakte haar wat steviger vast, voordat ze uit het zicht verdwenen.