Mijn droom van het geluk is een zeepbel die niet stukspringt. Luc Vanackere

’t Was ’n grijze dag — zoals de zomer tot dan toe grijs was geweest. Ik keek naar buiten en voelde de melancholiek moeiteloos over mijn schouders kruipen. Dan realiseerde ik me bovendien dat ik volgend jaar ’t Songfestival moest missen. Ik zuchtte door al die mistroostigheid.

Existentiële vragen bekropen me. Wat was de zin van ’t leven ook alweer? Waartoe ploeteren wij op deze nietige steenklomp in ’t oneindige heelal? En wat als alles afgelopen is — wat dan?

Plots schitterden regenboogkleuren door de lucht en braken scherfjes zon door de straat. Ik keek verrast op.

Aan de overkant van ’t pleintje werden bellen geblazen. Bolletjes lucht, gevangen in ’n dun laagje sop, zweefden m’n kant op: licht en breekbaar. Nu al stond vast dat ze uiteindelijk uiteen zouden spatten.

Maar tot dan schitterden ze.