 |
|
Een jaar is driehonderd vijfenzestig dagen en een beetje. Dat komt omdat de aarde in die tijd om de zon draait. Als de snelheid wat hoger was of iets lager, hadden we er makkelijk een dag korter of meer over gedaan.
Dat is de grondslag van mijn diepere gevoel van herdenken. Eigenlijk vind ik het maar onzin om een etiketje op een dag te plakken. Het feit dat het vandaag 7 november is, zegt niks over de zevende november van vorig jaar. Of enkele jaren eerder.
Ik heb dat met verjaardagen. Of je bent het hele jaar blij dat iemand er is, of niet. Zo ook met sterfdagen. Ik heb geen kalender nodig om me een dagje extra miserabel te voelen.
Dacht ik.
Dit jaar merk ik, voor het eerst in zestien jaar, dat ik het moeilijk heb in deze novembermaand – de maand waarin mijn vader is overleden. Toen hij gestorven is, heb ik nooit het idee gehad dat ie weg was. Hij heeft altijd over mijn schouder meegekeken. Me geholpen, wanneer dat moest. En, mijn hemel, dat moest ie nog wel es!
Maar ik heb het idee dat ie nu zegt: “Je kunt het wel alleen. Het gaat goed. Je hebt me niet meer nodig.” En dat ie weggaat. Voorgoed.
[Ik weet niet of ik dat al aankan. Wat kan ik nou in vredesnaam in zestien jaar geleerd hebben?]
Pingback: Mowl.eu » Uit het dal
Maar of dat met de datum van 7 november te maken heeft? Lijkt me meer een algemeen gevoel.
Ergens denk ik dat je dat nooit zult aankunnen. Als het al zestien jaar geleden is dat je vader overleed, vermoed ik dat je toen nog erg jong was en misschien was je toen nog niet goed in staat om het allemaal te begrijpen?
In 2000 overleed mijn moeder op 69 jarige leeftijd. Ze was een erg wereldse, actieve en verstandige vrouw en ik miste haar zo erg, maar haar dood verzonk in het niets toen vorige jaar mijn jongste zoon overleed. Misschien komt dit cru over, maar zo voel ik het wel.
Ik heb ook niet echt het gevoel dat zij over mijn schouder heen kijken en me steun geven. Geloven in iets na de dood zou me eigenlijk wel beter uitkomen, maar helaas,dat doe ik dus niet. Misschien dat hun dood daarom zo verschrikkelijk zwaar is om dragen?
Je zult altijd weten wat je vader ergens van zou vinden, wat hij zou zeggen en hoe hij je zou helpen. Dat kan niet anders, je hebt z’n genen en jullie hebben een verleden. Liefje, het komt allemaal goed.
Hij zal minder vaak bij je aanwezig zijn. Maar in momenten van diepe zwartheid zal hij er zijn om het pad te verlichten. Een kind kan niet zonder zijn ouders.