De bloemverkoper schudde zijn hoofd. Zijn ontkening was bijkans archaïsch te noemen.

“Nee,” zei hij desgevraagd, “u kunt niet pinnen. Alleen maar harde munten, hier. En ook papier.” Hij lachte voluit.

Zijn klant – een vrouw in een gewatteerd vest, met laarzen aan, die te schoon waren om ermee op een erf te hebben gelopen – aarzelde. Niet om de betalingswijze, maar vanwege het aanbod. Ze wees naar de bloemen.

“Wat kosten die? Drie voor een tientje, toch?”

De kramer wandelde naar zijn bossen.

“Deze tulpen zijn zes euro voor twee. Maar u krijgt er van mij drie voor negen.”

De klant knikte.

“Doe me die dan maar.”

“Drie?”

Ze humde.

De verkoper wikkelde de bloemen in papier en wisselde ze met de klant voor een biljet. Hij greep in zijn beurs naar pasmunt.

“Laat maar zitten,” zei de vrouw toen de bloemist haar wilde teruggeven, “we willen niet ziek worden, toch?”