Het menselijk hart is een kerkhof van begraven verwachtingen. Peter Sirius

Ze was veel te jong om achter de kinderwagen te lopen, maar soms overkomt het leven je, blijkbaar. Zo leek het meisje er tenminste over te denken: dingen gebeuren en je doet er niks aan.

Haar mond stond half open en haar kont was breed en deinde heen en weer tijdens de wandeling. Ze had zich in een zachtblauwe legging gedrongen met een gelijkgetint trainingsjack erover aan. Haar haar was strak achter het hoofd getrokken.

Er viel iets op de grond. Het was het lappenpopje van het kindje in de wagen. Het was in slaap gevallen en het popje was uit de handen gegleden.

Het meisje stopte, maar haar handen wiegden de wagen verder, terwijl ze bukte en de pop opraapte. Dan legde ze het voorzichtig naast het luimende kindje.

Even leek het alsof ze het een kus wilde geven. Maar ze deed het niet.

Het mocht eens wakker worden.